Το 1910 οι συνθήκες ζωής στη Βιέννη χειροτερεύουν. Ο αριθμός του πληθυσμού της ξεπερνά τα 2 εκατομμύρια.  Μεγάλο μέρος αυτών που έχουν έρθει είναι από άλλες χώρες, μέλη της αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας. Αυτή η αλλαγή οδηγεί στην αύξηση των ενοικίων, που κάνει τα σπίτια δύσκολα προσβάσιμα για την εργατική τάξη. Συχνά μια οικογένεια μοιράζεται ένα διαμέρισμα με άλλες οικογένειες. Υπήρχαν και περιπτώσεις στις οποίες δύο οικογένειες νοικιάζουν μόνο ένα δωμάτιο.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου η κρίση με τα σπίτια φτάνει στα όρια της – 3 / 4 των διαμερισμάτων στην αυστριακή πρωτεύουσα είναι υπερπλήρεις. Μεγάλο μέρος των οικογενειών δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στους ιδιόκτητες των σπιτιών.

Μετά το τέλος του πολέμου και της αυστρο -ουγγρικής αυτοκρατορίας έρχεται η Κόκκινη Βιέννη (1918-1934 – Rotes Wien) και η πόλη είναι κάτω από την ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών (SDAP). Το κόμμα αυτό θέλει να βελτιώσει την κατάσταση με την έλλειψη κατοικιών για την εργατική τάξη και ξεκινάει το πρόγραμμα Wiener kommunalen Wohnungsbau. Στη διαδικασία πραγματοποίησης του έχουν χτιστεί 382 πολυκατοικίες με 65000 διαμερίσματα  που είναι προορισμένα να δώσουν στέγη σε 220 000 άτομα.

Το πρώτο κτίριο αυτού του είδους είναι ο Matzleinstalerhof  στο 5 δημοτικό διαμέρισμα (Margareten), ενώ ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια με 1578 διαμερίσματα και πάνω από 4000 κατοίκους είναι το Sandleitenhof  στο 16 διαμέρισμα (Ottakring)  της Βιέννης. Μεγάλη εντύπωση  κάνει το Karl –Marx-Hof λογω του μήκους του που ξεπερνά το 1χλμ. Το κτίριο αυτό έχει χτιστεί το 1930 στο 19 διαμέρισμα (Döbling) και είναι το μακρύτερο κτίριο της πόλης – με 1382 διαμερίσματα και  πάνω από 5500 άτομα .

Οι υποψήφιοι για ένα διαμέρισμα τύπου Gemeindewohnung ακολουθούν ένα σύστημα που δίνει προτεραιότητα σε οικογένειες και σε κοινωνικά αδύναμους κατοίκους. Με παράδειγμα τη Βιέννη, παρόμοια κτίρια χρίζονται και στις άλλες αυστριακές πόλεις – Λιντς, Γκρατς και Σάλτσμπουργκ.

Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος αφήνει μια σειρά καταστροφές στη Βιέννη. Το 13 % των κρατικών αυτών κτιρίων έχει καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς και μένει ακατοίκητο.

Μόνο 2 χρόνια μετά τον πόλεμο, η πόλη ανανεώνει το κοινωνικό πρόγραμμα της για την ίδρυση κατοικιών και παράλληλα ανακαινίζει και επιδιορθώνει τα κατεστραμμένα κτίρια του πολέμου. Σήμερα η πόλη Βιέννη είναι ιδιοκτήτης των 220 000  κατοικιών, που την κάνει να είναι ο μεγαλύτερος εκμισθωτής της Ευρώπης. Σε πάνω από 2300 κτίρια έχουν βρει στέγαση μισό  εκατομμύριο  Βιεννέζοι, που είναι το ¼ του πληθυσμού της πρωτεύουσας. Τα κτίρια αυτά στηρίζονται και εξυπηρετούνται  από το σύλλογο Wiener Wohnen.

Κάνοντας βόλτες στη Βιέννη το βλέμμα πάντα σταματάει στα κλασικά κοινοτικά κτίρια. Τα κτίρια που έχουν κτιστεί μεταξύ των δύο πολέμων έχουν χαρακτηριστική αρχιτεκτονική – καμιά διακόσμηση και πολυτέλεια ακριβώς όπως ήταν και η ζωή των κατοίκων τους. Έχουν σχεδιαστεί σε καθαρή αντίθεση από τα υπόλοιπα κτίρια  της πόλης που είναι πλούσια διακοσμημένα.

Χαρακτηριστικό για τα σπίτια αυτά από εκείνη την εποχή  είναι ότι οι πολυκατοικίες συνδέονται  δημιουργώντας μια εσωτερική αυλή που χρησιμεύει ως μέρος ξεκούρασης και  αναψυχής. Οι είσοδοι των ξεχωριστών πολυκατοικιών κοιτούν προς την αυλή και από την οδό σε αυτούς φτάνει κανείς από μια κεντρική είσοδο για ολόκληρο το σύμπλεγμα. Συχνά  στην  κοινή αυλή  βρίσκονται βιβλιοθήκες, νηπιαγωγεία, θεατρικά κτίρια, δημόσια λουτρά και ιατρικά κέντρα.